قلم و حقیقت در خدمت آزادی انسان
14 تیر 1401 | 17:58
به گزارش آتیهآنلاین، ظاهر سارایی، شاعر در پاسخ به پرسش «قلمی که قرآن به آن سوگند میخورد دارای چه ویژگیهایی است»، بیان کرد: نمیتوانم از طرف قرآن سخن بگویم و چنین اهلیتی را ندارم، اما می دانم که قرآن کلام خداوند است و خداوند طرفدارعدالت، مهربانی، برابری، کرامت انسانها و متنفر از دروغ، ریا و ستمگری است. به نظر میرسد با توجه به تاکید قرآن قلم باید در دفاع و پاسداشت از مفاهیم ارزشمند بنویسد.
ضرورت جلوگیری استفاده ابزاری از قلم
وی در گفتوگو با آتیهآنلاین در پاسخ به چگونگی به ابتذال و ناراستی کشیدهشدن قلم تصریح کرد: بخشی از این ابتذال به منش قلم به دستان برمیگردد. قلم به دستانی که مطامع آنی خود را بر منافع کلان ملی وعمومی ترجیح میدهند و آن را منبعی برای کسب درآمد میدانند.
سارایی اضافه کرد: این افراد قلم را ابزاری برای رسیدن به «فرصتها» تصور میکنند؛ چنین کسانی همیشه بودهاند و خواهند بود و بهتراست آنان را قلم به مزد بنامیم. اما گاه شرایط به گونهای است که قلم نمیتواند بنویسد و صاحب آن، قلمشان قلم شده است. اینان اگر ننویسند و سکوت کنند و به استعاره سخن گویند و به کنایت حرف بزنند، معذورهستند اما حق ندارند به ابتذال و ناراستی بگرایند.
وی با تاکید براینکه «صاحبقلم باید وجدانبیدار و چشمانبینا جامعه باشد» در بیان ضرورت نگاهبانی از قلم عنوان کرد: اگر شخصی استعداد نویسندگی در خود سراغ ندارد و یا تعهد و رسالت ارزشمندی در شأن و جایگاه قلم در خود نمیبیند بهتراست قلمش را غلاف و شغل دیگری پیشه کند.
این شاعر تصریح کرد: سلوک بعضی از اهل قلم خاصه در عرصه مطبوعات، مرا به یاد شاعران دورهگرد و هجاسرایی چندین دهه پیش ایلام میاندازد که به خانهها و محافل میرفتند، اگر آنان را مینواختند وچیزی میدادند، زبان به مدح صاحبخانه یا صاحبمجلس میگشودند و اگر نه، لب به هجا و بدگویی از آنان میآلودند.
سارایی در پاسخ به موانع بر سر راه ایمنماندن قلم اظهار کرد: تنها راه نگاهبانی از قلم، پایبندی به رسالت ارزشمندیاست که نویسنده خود را به آن متعهد کردهاست.
وی تاکید کرد: جهان امروز با راههای ارتباطاتی متنوع امکانات بی شماری برای نوشتن پیش روی نویسنده و صاحب قلم قرار داده است اما اگر قرار است از این فضاها در جهت ابتذال استفاده کند همان بهتر که ننویسد و سکوت پیشه کند.
قلمداری بر محور اخلاص و صداقت
صادق اکبری، پژوهشگر در گفتوگو با آتیهآنلاین با تاکید برارزشمندی قلم گفت: جایگاه قلم در قرآنکریم، مسئولیت اهالی قلم را سنگین میکند. با توجه به اینکه فرد دارای استعداد نویسندگی و نوشتن موردلطف خداوند قرارگرفتهاست بنابراین باید تراوشات ذهنی خود را برپایه و معیار پاکیزهاندیشی، اخلاقی و صداقت بر قلم جاری کند.
وی افزود: روز قلم در حقیقت بهانهای برای تجلیل از صاحبان قلمی است که قلمشان را ترجمان وحی و عنایات خدا ساختهاند. اهل قلمی که سعی در هدایت اندیشهها به بلندای شناخت و معرفت شایسته انسانالهی دارد باید موردتقدیر وقدردانی واقع شود.
اکبری در بیان نقش قلم در عصر حاضر تصریح کرد: امام (ره) بر مقام قلم و قلم داران تاکید زیادی داشتند. این فراز او قابل تامل است: «اشخاصی که قلم در دستشان است، متوجه باشند که قلمشان، زبان آنها در حضور خداوند است.» واقعیت امر این است که اهالی قلم در جامعه دینمدار، موظف به تعهد بیشتر در برابر قلم خویش هستند.
پاسداری از «قلم» با جستجوی حقیقت
محمدرضا رستمپور شاعر در گفتوگو با آتیهآنلاین در خصوص دلیل ارزشمندی و نزول سورهای به نام «قلم» گفت: خداوند به اشیاء ومسایل بسیار ارزشمند سوگند یاد میکند. قلم امانتی از طرف خداوند به انسان است. شاید آن بار امانت سنگینی که همه از پذیرش آن سر باز زدند و به عشق تعبیرش کردهاند همین قلم باشد.
وی افزود: قلمی که قرآن به آن سوگند میخورد متعهد به خوبیها و زبان مردم و خداوند است. قلمی است که جز در مسیر آزادگی و اندیشههای پاک قدم برنمیدارد. قلمی که در خدمت هیچکس و هیچچیزی به جزحقیقت نیست.
رستمپور ادامه داد: ارزش این قلم آنقدر والا است که به هیچ قیمتی قابل خرید و فروش نیست. صاحب قلم متعهد و بااخلاص در خدمت پاکیها و زدودن آلودگیها است.
وی در خصوص راههای آلودهشدن قلم خاطرنشان کرد: اگر صاحبقلم درست نیاندیشد و ارزش قلم را به درستی نشناسد در چنین فضا و موقعیتی دیگران به او دیکته میکنند وصاحب قلم تنها قلمی بر صفحه میچرخاند و به همین سادگی ابتذال قلم اتفاق میافتد.
این شاعر تصریح کرد: اگر فکرکنیم هرچیزی که می نویسیم حقیقت محض است و جز آن، دیگران به باطل رفتهاند نوعی از ابتذال است. بعضی اوقات ابتذال قلم به صورت ملموس نمایان نمیشود و بر لایههای پنهان اثر میگذارد.
رستم پور دنیاطلبی را یکی ازعمدهترین راههای به ابتذالرفتن صاحبانقلم خواند و تاکید کرد: تنها راه چاره زدودن موانع برسر راه قلم و قلمدار، پایداری در برابر ناپاکیهااست. برخورد انفعالی و سکوت نابجا نه تنها درست نیست بلکه نازیبا است، مگر نه این که سماجت قطره ای است که میتواند آن را از سنگ عبور دهد.